Umiejętności związane z językiem są ważnym elementem rozwoju młodego człowieka. Odpowiednie formułowanie komunikatów ułatwia rozmowę, jak również ją urozmaica i uatrakcyjnia. Jest wiele sposobów na szlifowanie umiejętności konwersacyjnych i języka pisanego, jednak gry są zdecydowanie tymi ciekawymi, które szybko angażują uczniów. Jeśli szukacie czegoś, co w dynamiczny sposób uatrakcyjni wasze zajęcia, a niestraszne są wam szybkie myślenie, kojarzenie, no i oczywiście wywoływane przy pojedynku emocje, to szczerze polecam grę od Naszej Księgarni „Na końcu języka junior”.
Celem rozgrywki jest zdobycie jak największej ilości kart. Na początku wybieramy jedną talię (pomarańczową lub niebieską), dzielimy ją na pół i kładziemy na stole. Następnie pierwszy gracz bierze 1 kartę z dowolnego stosu i kładzie ją przed sobą tak, aby wszyscy inni dokładnie ją widzieli. Kolejni rozgrywający robią to samo. W momencie kiedy na kartach 2 graczy pojawi się taki sam wzorek, dochodzi między nimi do pojedynku. Muszą jak najszybciej podać dowolne słowo kojarzące się z obrazkiem, który jest na karcie przeciwnika. Szybszy gracz zabiera kartę tegoż przeciwnika i gra toczy się dalej.
Jeśli obaj zrobią to samo, to następuje dogrywka, polegająca na tym, że inny gracz dobiera ze stosu nową kartę i w oparciu o nią tworzone jest skojarzenie. Wygrywający zabiera tę od adwersarza, a dogrywkowa wraca pod spód stosu. Należy pamiętać o zachowaniu czujności, gdyż po oddaniu karty zwycięzcy odsłaniana jest ta pod nią leżąca, co może spowodować nowy pojedynek. Ciekawym aspektem są 2 wzorki z karty specjalnej. Gdy są wylosowane, kładziemy je między stosami i powodują one wywołanie kolejnych pojedynków, jeśli gracze mają takie same wzorki jak te na niej. Gra kończy się gdy w obu stosikach zabraknie kart, jednak nie ma co się martwić, bo można po zakończeniu rozgrywki rozpocząć nową w tym samym, albo nowym wariancie (a są 4, więc jest w czym wybierać!).
Gra „Na końcu języka junior” oprócz ćwiczenia refleksu, kojarzenia, szybkiego wydobywania z pamięci informacji, może wspierać w procesie nabywania umiejętności radzenia sobie z porażką. Rozgrywka często jest dynamiczna i nieprzewidywalna, co może powodować u młodszych pewną dozę frustracji. Te charakterystyczne cechy gry warto wykorzystać w celu zabawowej formy nauki wzmacniania tolerancji na własne niezadowolenie, jak również elastycznego reagowania w sytuacji trudnej do kontrolowania. Umiejętności te często wpisują się w program Treningu Umiejętności Społecznych, więc rozgrywka w ciekawy sposób wpasowuje się w te cele terapeutyczne.
Innym ważnym aspektem, kształtowanym podczas grania, są umiejętności językowe. Posiadanie bogatego zasobu słownictwa to podstawa nie tylko komunikacji „na żywo”, ale również jest to dobry punkt wyjścia do tworzenia ciekawych form pisanych. Odpowiednie przekazywanie myśli potrafi porywać ludzi, czyniąc z mówcy wzór do naśladowania. A opisywana gra pomaga w rozwoju słownictwa. Wystarczy podczas zajęć grupowych wylosować kartę i w oparciu o nią wymyślić temat do rozmowy (na przykład kapelusz może zainicjować rozmowę o modzie). Jeszcze ciekawiej będzie gdy utworzymy ciąg rysunków (każdy gracz losuje / wybiera po jednej karcie) i na nich podstawie na zasadzie skojarzeń opowiadamy ciekawą historię. Ostatnim pomysłem, osadzającym się w kontekście funkcji komunikacyjnej, jak również wykorzystującym ekspresję mimiki i ciała, są kalambury. Gracze losują po karcie i kładą je na środku. Osoba pokazująca wybiera sobie jeden symbol i go pokazuje, a reszta ma zgadnąć który to jest. Myślę, że ta forma jest ciekawa dla młodszych graczy, gdyż daje im podpowiedź wizualną.
Jak więc widać „Gra na końcu języka junior” ekscytuje nie tylko dynamiką, ale zawiera wiele innych niż opisanych w instrukcji możliwości, które jeszcze bardziej angażują graczy. Wystarczy tylko dać upust swojej fantazji oraz kreatywności i zabrać grę na zajęcia, choćby takie jak Trening Umiejętności Społecznych. Dynamika, wiele emocji i zabawa są wtedy zagwarantowane!