Młodzi ludzie na co dzień borykają się z dużą ilością intensywnych emocji. Jak sami na pewno zauważacie, są one generowane przez różnego rodzaju sytuacje, poczynając od domu, przez szkolne (szeroko rozumiane), aż po podwórkowe. Jako osoby dorosłe, specjaliści, zazwyczaj zajmujemy się nauką radzenia sobie z tymi mniej lubianymi, trudnymi w odczuwaniu, stanami. Jest to oczywiście ważna psychoedukacja, gdyż część dzieci nie posiada informacji na temat możliwości „przerabiania” tych odczuć w taki sposób, aby nie zaszkodzić ani sobie, ani otoczeniu. Otrzymana przez dzieci wiedza może procentować – o ile zostanie dobrze wykorzystana.
Okej, a co z radością, wdzięcznością, dumą? Jak często się nad nimi pochylamy?
Zaryzykuję stwierdzenie, że mniej, niż nad tymi trudnymi. Wszak radości nie trzeba uczyć, reklamować…
No właśnie, a może jednak? Może jednak warto ją celebrować, podkreślać, zachęcać do zauważania?
Kiedyś często słuchałam piosenki jednej z piosenkarek, która śpiewała „Cieszmy się z małych rzeczy, bo wzór na szczęście w nich zapisany jest”. W tych słowach jest celebracja małych radości, zwrócenie uwagi na wdzięczność, spokój, uważność. Na te sprawy, które gdzieś umykają części dorosłych i dzieci.
Radość to nie tylko chwile w których otrzymamy kieszonkowe, dobre oceny, pochwalą nas w pracy, pozwolimy sobie na większy zakup.
Radość to śpiew ptaka za oknem, duża bańka mydlana w skupieniu wydmuchana, śpiew w wannie, zjazd sankami z górki, kasza manna z malinami na śniadanie, uśmiech napotkanej osoby… Te małe sprawy, które umykają w gąszczu większych atrakcji, a warto o nich pamiętać.
Właśnie tego uczyli się nasi wspaniali odkrywcy, których jakiś czas temu poznaliśmy w serii książek o nieustraszonych. Tym razem Elsa Punset zabiera nas w poszukiwanie radości i optymizmu w części zatytułowanej „Nieustraszeni i poszukiwania na targu”. Alicja, Tadzio i Rocky po pełnym znudzenia dniu zostali zaproszeni przez niezawodną przewodniczkę Florentynę do kolejnej próby na Olimpiadzie Emocji. Tym razem ich zadanie polegało na sporządzeniu „Menu Radości” podczas zwiedzania miejskiego targu. Każdy z nich został przydzielony do grupy, w której miał spisywać pozycje do radosnego menu z którego podczas wspólnego posiłku mogli skorzystać zgromadzeni na kolacji. Dwójce z nich zadanie to wyszło wyśmienicie, zaś jednemu nie do końca, gdyż swoją radość widział tylko w jednym miejscu i z jednego powodu… Z tego powodu przeoczył wiele innych, ważnych, miłych okazji. Kto to był i co przeoczył? Nie powiem 🙂 Musicie sami sprawdzić!
Z lektury tej części przygód młodych ludzi wyniosłam nie tylko refleksję na temat tego, że warto celebrować małe chwile, nie tylko zaprojektowałam kartę, która pozwala na zaznaczanie odkrytych i zauważonych drobnych rzeczy…. Ale przede wszystkim zapadła mi w pamięć podpowiedź skierowana do rodziców, gdyż w każdej z książek z tej serii znajdziemy część skierowaną do dorosłych. Ta podpowiedź, rada, złota myśl to „Dbaj o swoje szczęście. Dbaj o siebie, znajdź czas na to, by cieszyć się przyjaciółmi i partnerem, żeby się zrelaksować… Bo, jak zawsze, to ty dajesz dziecku przykład!”. Modelowanie. Bycie szczęśliwym, pokazywanie swojemu synowi / córce „Zobacz, jaki piękny potrafi być ten świat”. Skupianie uwagi na tu i teraz, rzeczywistości, wspólnych chwilach. To ważne elementy codzienności, które dorosłym potrafią umykać. Pokazywanie i przypominanie o nich dzieciom tworzy piękną, unikalną więź, jednocześnie przypominając o radości chwil, które, chociaż ulotne, mogą dać wiele rodzinnemu ognisku domowemu. Wystarczy tylko (i aż!) dać szansę sobie i dzieciakom doświadczać piękna życia i cieszenia się towarzystwem rodziców, wspólnych posiłków, kolejnych znajomości, jak również odkrywania uroków nowości.
To wszystko przed nami, zechciejmy tylko spróbować to dostrzec.
Dostrzec wzór szczęścia w małych rzeczach.
