Pierwsze dni w szkole za nami… Jak jest? I obiecująco i ciężko, kiedy słyszę o tych wszystkich obostrzeniach i ograniczeniach. Mimo to staram się myśleć pozytywnie! I szukać możliwych rozwiązań… Nastał więc czas zaprzyjaźniania się z laminarką 
Te urządzenie na pewno mnie wesprze, szczególnie, że karty do gier nie nadają się do przecierania płynami antybakteryjnymi… 
Są jednak gry, które nie składają się z samych kart i mogą być fajnie czyszczone (ogromny plus!). Moje odkrycie? „Fiesta de los muertos” Wydawnictwo Granna Nazwa ciut tajemnicza… Więc już piszę trochę więcej.”Fiesta de los muertos” to gra kooperacyjna, mająca na celu… uczczenie zmarłych poprzez odkrycie ich tożsamości. Brzmi intrygująco, prawda? A to dopiero początek! Każdy z graczy (w liczbie 4 – 8 graczy i wieku powyżej 12 lat) otrzymuje na początku kolorową planszę czaszki, kolorową tablicę odpowiedzi i marker. Następnie losuje kartę postaci, na przykład „Herkules”. Zapisuje ją w odpowiednim miejscu czaszki i zamyka ją. Następnie w przestrzeni między zębami zapisuje jedno słowo, które kojarzy mu się z jego postacią (np siła), zamalowuje 1 z 4 zębów i podaje następnemu graczowi w taki sposób, aby inni zawodnicy nie widzieli tego słowa. Kolejna osoba odczytuje w myślach zapisane słowo, wymazuje je i zastępuje je swoim, kojarzącym się ze startym słowem (np z siłą może kojarzyć się moc), a następnie zamalowuje drugi ząb. Procedurę powtarzamy do tej pory, aż zamalowane będą 4 zęby. Kiedy to nastąpi, gracze kładą czaszki tak, aby były zamknięte i numerują je kartami liczb. Zbierane są wylosowane na początku karty postaci, a do nich dobiera się ze stosiku taką ilość, aby było ich w sumie 8. Tasujemy i kładziemy je pod czaszkami. I teraz najciekawsze! Zadaniem graczy jest dopasować postacie do ostatniego słowa zapisanego i widocznego na czaszkach. Swoje wybory zapisują na tablicy odpowiedzi (nie wolno się konsultować!). Końcowo następuje sprawdzanie odpowiedzi i przyznawanie kości pamięci, dzięki którym zmarli będą mogli zostać uczczeni. Im więcej czaszek po rozgrywce się zamknie, tym lepszy wynik osiąga grupa. Są jeszcze tryby utrudniające rozgrywkę, ale o tym powinniście przekonać się sami!
Oprócz wartości rozrywkowej, znajdziemy w niej także potencjał dotyczący doskonalenia funkcji poznawczych. Na pierwszy plan wysuwa się możliwość kształtowania spostrzegania, szczególnie kategoryzacji percepcyjnej (w grze znajdziemy zarówno różnicowanie, jak i rozpoznawanie, będące częścią funkcji pamięci, oraz abstrahowanie). Kolejnymi istotnymi funkcjami poznawczymi, obecnymi podczas rozgrywki, będą selektywność uwagi, czujność, myślenie produktywne, podejmowanie decyzji, samokontrola. Te wszystkie funkcje w sposób ciekawy i niebanalny możemy kształtować podczas wspólnej gry z uczniem czy kimś bliskim, co łączy przyjemne i potrzebne jednocześnie.
Przechodząc do potencjalnej funkcji terapeutycznej: gra może być nową formą rozmowy o żałobie z młodym klientem. Kiedy nastolatek przechodzi przez różne etapy z nią związane, rozmowa i wspomnienia są jedną z form pomocy w uporządkowaniu przeszłości czy radzeniu sobie z tęsknotą. Czasem zdarza się, że bliscy nie są gotowi na rozmowę o śmierci czy wspomnienia związane ze zmarłymi. W takich sytuacjach mogą prosić o pomoc specjalistę, który, oprócz udzielenia wskazówek rodzicom, może także rozmawiać z młodą osobą. Taka możliwość pomoże w bezpiecznym rozładowaniu zbierających się emocji i napięcia, pozwoli na zrozumienie ich natury, a także tego, że istnieją następujące po sobie etapy przeżywania żałoby.
Jak w tym wszystkim wykorzystać wspomnianą grę?
W kontakcie indywidualnym można wykorzystywać karty postaci i na zmianę zapisywać skojarzenia związane z tymi osobami (w innych sytuacjach, nie związanych z żałobą, można byłoby pytać ucznia / uczennicę czy posiada cechy, które wymienił/a, czy są dla niego ważne, jak mogłaby je wcielać w życie – dzięki temu kształtujemy i dowiadujemy się wartości, które moglibyśmy opracowywać w kontekście ACT). Oczywiście nasz młody klient zdaje sobie sprawę z tego, ze osoby z gry są zmarłe, a jeśli nie, to można spytać co mają ze sobą wspólnego. Po takiej rundce skojarzeń możemy delikatnie zapytać, czy nasz młody klient doświadczył straty / śmierci kogoś bliskiego. Kimś bliskim może być ktoś z rodziny, ale równie dobrze może to być złe samopoczucie z powodu śmierci zwierzęcia, lubianego aktora lub nawet rozstania z sympatią (niektórzy psychologowie porównują uczucia towarzyszące rozstaniu do żałoby po śmierci). W trakcie rozmowy jeśli uczeń zechce, może na karcie odpowiedzi zapisywać cechy charakteru, zachowania lub czegokolwiek, co zechce nam powiedzieć, a które kojarzą mu się z osobą, która odeszła i jak one wpływały na ich relację. Można zapisywać również konkretne zdarzenia (lub rysować ich symbole) i o nich opowiadać. Omówione wspomnienia można ścierać lub poprawiać (być może po rozmowie młody człowiek inaczej na nie spojrzy i zechce w nowy sposób je zapisać). Klient / uczeń może o każdej z zapisanych rzeczy opowiedzieć ale nie zawsze będzie na to gotowy. Należy to uszanować i w zależności od miejsca pracy można wrócić do tego w późniejszym czasie (jeśli specjalista uzna to za ważny element psychoterapii prawdopodobnie wróci do danego wspomnienia; w szkole pozostałabym przy tym, co nastolatek sam powiedział, a jeśli wzbudziłoby to jakieś moje obawy, to zaleciłabym rodzicom konsultację z psychoterapeutą / psychiatrą). Jak widzicie, ta niestandardowa gra może mieć inne zastosowanie, niż zapewne autorzy mieli na myśli. Warto się doszukiwać drugiego dna w dostępnych nam pomocach, gdyż możemy wtedy urozmaicić / uprościć rozmowy na trudne tematy. Szczególnie nastolatki mogą mieć ułatwione zadanie kiedy w sposób inny, ale otwarty i ciepły, zaproponujemy pracę nad ważnymi dla nich trudnymi zdarzeniami.
