„Smoki są zmyślne, cholibka”. Ten cytat, który wypowiedział Hagrid w czwartej części przygód Harry’ego Pottera, przypomniał mi się podczas rozgrywki pewnej karcianki. „Smoki”, bo o nich mowa, to trzecia część z serii gier, w których poruszamy się po krainie snu. Czemu jednak pomyślałam o tym, że smoki są sprytne? O tym już za chwilę.
Jak już pewnie zauważyliście, jestem osobą, która lubi obrazy, karty i wszystkie pomoce wizualne. Każda gra, która ma piękną i symboliczną grafikę, bardzo szybko budzi moje zainteresowanie, szczególnie ze względu na możliwości terapeutycznego ich wykorzystywania. Kiedy zobaczyłam więc karty „Smoków”, byłam zachwycona ich estetyką, tajemniczością i możliwością interpretacji. Oczami wyobraźni widziałam dyskusje na ich podstawie, a w połączeniu z „Krukami” czy „Snem”, możliwość tworzenia niesamowitych opowieści.
Jednak moja interpretacja terapeutyczna jest wartością dodaną do tego, co reprezentuje sobą gra. Zabiera nas w podróż po krainie snów. Jak to jednak bywa w marzeniach sennych, możemy spodziewać się różnych sytuacji: przyjaznych obrazów, niepokojących szczegółów czy nagłych zwrotów akcji. Jak by sytuacja się nie potoczyła, cel mamy jeden: zdobyć jak najmniejszą liczbę punktów. Jak to osiągnąć?
Na początku każdy gracz z otrzymanych 6 kart musi ułożyć dwa zakryte rzędy po 3 – bez ich podglądania. Następnie odkrywa po jednej, wybranej przez siebie. Pozostałe karty tworzą 1 stos zakryty i dwa odkryte. Żetony smoków układa się obok. Podczas tury gracz może wykonać jedno z dwóch działań: dobranie karty ze stosu odkrytego i zamiana jej z jedną ze swojego snu, lub dobranie karty ze stosu zakrytego – w tym wypadku gracz może ją dobrać do swojego snu lub odrzucić na stos odkryty. Podczas rozgrywki obowiązują określone zasady, takie jak ta, że dobierana karta jest kładziona obrazkiem do góry, jak również ta odrzucana jest kładziona obrazkiem do góry na stosie odkrytym. Ważną i ciekawą zasadą jest również ta, która pozwala na wyzerowanie się wartości kart, jeśli są one w jednej kolumnie i mają takie same liczby.
Oprócz zwykłych kart, w grze znajdziemy 3 o działaniu specjalnym:
- kruczy krąg (my nazwaliśmy ją „wędrującą kartą”, ze względu na jej przemieszczanie się),
- odbicie w wodzie (powielanie wartości wybranej, sąsiedniej karty), oraz
- krucze gniazdo (zamienienie na miejsca dwóch kart w śnie).
Dodanie ich energetyzuje grę i sprawia, że gracz musi zmienić czasem swoją taktykę. Cała runda kończy się, gdy ktoś będzie mieć odkryte wszystkie karty ze swojego snu. Wtedy otrzymuje jeden żeton smoka. Żeby zakończyć grę należy zebrać 3 żetony.
Po moim opisie i zdjęciach na pewno już widzicie szereg możliwości zastosowania tej gry oprócz tych zapewniających po prostu frajdę. Dla mnie jedną z nich stanowi dyskusja na tematy filozoficzne, a pierwszy może dotyczyć funkcji karty „kruczy krąg”. To, że karta obiega graczy i potrafi często wrócić do właściciela, przywodzi mi na myśl hasło „karma wraca”. Rodzi to okazję do rozmowy o tym, co dajemy od siebie ludziom i co dzięki temu możemy uzyskać. Nie chodzi tu o oczekiwanie wdzięczności, ale raczej o radość z pomagania innym, nowe doświadczenia, możliwości, znajomości. Kolejną kartą prowokującą do dyskusji jest „lustrzane odbicie”. Co można zobaczyć, gdy spojrzy się w lustro? Te metaforyczne, jak również rzeczywiste? Co młody człowiek widzi w sobie, jak odbiera wygląd i zachowanie? Co powoduje taki tok myślenia? Rozmowa poprowadzona w odpowiedni sposób może nam pozwolić dowiedzieć się istotnych szczegółów na temat myślenia nastolatka.
Kiedy wgłębimy się w „Smoki” możemy odkryć nie tylko piękne karty, smocze intrygi czy interesującą rozrywkę. Możemy również dowiedzieć się czegoś nowego o innych – wystarczy tylko odpowiedni pretekst do rozmowy.
